• 10.08.2023 Księgarnia podróżnicza Bonobo, Kraków
• 26.11.2021 StrefaEtno, Kraków  
• 19.09.2021 Podgórska Jesień Kulturalna, Kraków  
• 29.08.2020 Koncert na Skalance
• 09.02.2020 Klub Buda, Kraków

1. Narodziny gwiazdy
   
2. Falbanki
   
3. Dziewczyna z betonu
   
4. Janko
   
5. Biała dama
   
6. Nasionko
   

   flet: Violka Radmacher

7. Złamane skrzydło motyla
   
8. Nie płacz kochany
   
9. Volantes
   

   recytacja: Rocío Golondrina
   tłumaczenie: Miguel Manzano, Rocío Golondrina

muzyka, słowa, śpiew: Violka Radmacher
akordeon, klarnet, piano, perkusjonalia: Michał Radmacher

1. Żołnierzyk z cynowej łodzi
   

   tekst i melodia: Radůza (Vojáček z cínové lodi)
   tłumaczenie: Violka Radmacher
   flet: Violka Radmacher
   pozytywki: Andrzej Zagajewski

2. Inna dziewczyna
   

   kaval: Michał Radmacher

3. Chłopak z tatuażem
   

   harmonijka: Gosia Lempart

4. Chłopak z rowerem
   

   flet: Violka Radmacher
   perkusjonalia: Tichomir Ivan

5. Goście
   

   bębenek obręczowy: Michał Radmacher

6. Calineczka
   

   bębenek obręczowy: Michał Radmacher

7. Straszny taniec
   

   piano: Michał Radmacher
   perkusjonalia: Tichomir Ivan

8. Odklęcie
   

   didgeridoo: Ivan Hrozný
   perkusjonalia: Tichomir Ivan
   darbuka-dzwon: Adam Hliniak

9. Inna Antonina
   

   perkusjonalia: Tichomir Ivan

muzyka, słowa, śpiew: Violka Radmacher
akordeon, klarnet: Michał Radmacher
wiolonczela: Antonina Witkowska

1. Nasionko
   

   muzyka, słowa: Violka Radmacher
   głos: Regina Warska
   heligonka: Michał Radmacher
   klarnet: Wojciech Wędzicha
   darbuka: Adam Hliniak

2. Czarny motyl
   

   muzyka, słowa: Violka Radmacher
   głos: Regina Warska
   akordeon, klarnet: Michał Radmacher

3. Nieznane
   

   muzyka: Regina Warska
   słowa: Violka Radmacher
   głos: Regina Warska
   akordeon: Michał Radmacher
   darbuka: Adam Hliniak

4. Wielki wybuch
   

   muzyka: Violka Radmacher, Regina Warska
   słowa: Violka Radmacher
   głos: Regina Warska
   chórki: Violka Radmacher
   akordeon, klarnet: Michał Radmacher

5. Horror 3
   

   muzyka, słowa: Violka Radmacher
   głos: Regina Warska
   heligonka, fujarka: Michał Radmacher
   darbuka: Adam Hliniak
   drumla: Jan Trębacz

6. Oknaj
   

   akyzum, awołs: Rehcamdar Akloiv
   ainomrah: Rehcamdar Łahcim

7. Niebo
   

   muzyka, słowa: Agata Hołobut
   głos: Agata Hołobut
   gęśle: Violka Radmacher
   gitara: Adam Hliniak
   klarnet: Michał Radmacher

8. Posągi
   

   muzyka, słowa: Violka Radmacher
   głos: Agata Hołobut
   gitara: Adam Hliniak
   mandola, toy piano: Andrzej Zagajewski
   klarnet: Michał Radmacher

9. Nibydeszcz
   

   słowa: Violka Radmacher
   głos: Agata Hołobut
   cymbały: Mateusz Nowicki
   buzuki, kij deszczowy: Adam Hliniak
   heligonka: Michał Radmacher

10. Odczarowanie
    

    Nindiya Re, kołysanka z północnych Indii w języku hindi
    głos: Akeek Maitra

Ona taka piękna
On taki bogaty
On ją chce za żonę
Ona pyta taty
Ojciec nic nie mówi
Matce krwawi serce
Przecież to bandyta
Przecież to morderca

Ona taka piękna
On taki bogaty
On ją chce za żonę
Ona pyta taty
Ojciec nic nie mówi
Matka ręce łamie
Przecież to morderca
Przecież to…

Gonią, gonią po pustyni
Sączą hieny z pustych misek
nie chcemy być ofiarą
Lepszy od milczenia spisek

Uciekajcie uciekajcie
Uciekajcie miłe panie
Lepszy spisek niż czekanie

Na tyrana zmiłowanie

-

Gonią gonią coraz prędzej
Głodne hieny dyszą dziko
Byle dalej byle dalej
gdzie w rzekach miód i mleko

Uciekajcie uciekajcie
Uciekajcie miłe panie
Lepszy spisek niż czekanie

Na tyrana zmiłowanie

-

W oczy kole hańby ziarno
To już w głowie się nie mieści
Przenigdy cię nie oddam
Kochankowi
od siedmiu boleści

-

Trzeba szlakiem iść wygnania
Jak nędzarze w dziki kraj
Gdzie ziemia obiecana
Gdzie kwitnie święty gaj

Uciekajcie uciekajcie
Uciekajcie miłe panie
Lepszy spisek niż czekanie
Na tyrana zmiłowanie

Uciekajcie ….
Uciekajcie miłe panie
Jak najdalej jak najdalej

Viola Radmacher

o malutkiej dziewczynce która walczy z dziką bestią losu i zwycięża

maleńka dziewczynka z czerwoną kokardką
w purpurowej sukieneczce
tańczyła tak boso pośród kropli rosy
wicher plątał lniane włosy

ale ona nie wiedziała
że urośnie taka mała
że jej domem płatki maku
po pałacach ani znaku
ale ona nie wiedziała
że pan chrabąszcz śliska łapa
posłuchawszy mamy taty
zrzuci ją spod nieba w krzaki

maleńka dziewczynka z czerwoną kokardką
w sukieneczce potarganej
leciała z niebiosów w otchłań złego losu
uderzając w liść łopianu

i wciąż jeszcze nie wiedziała
czemu jest tak strasznie mała
i cóż za jeziora mętne
patrzą na nią tak namiętnie
nic a nic nie przypuszczała
że to chłopiec modrooki
co pochwyci ją w ramiona
i uniesie nad obłoki

Viola Radmacher

o nieudolnej próbie ucieczki przed samym sobą i o sidłach przeznaczenia

chłopak z rowerem w deszczu stał
wiatr pośród drzew cichutko drżał
a ona stać tam chciała też
lecz przecież przecież padał deszcz
lecz przecież padał deszcz

wiatr w liściach jaśminowych wył
biegła dziewczyna w dal co sił
sukienkę białą targał deszcz
a on chciał za nią pobiec też
lecz przecież padał deszcz

wtuleni w ciszę nocy szli
w koronach drzew myślami
a krople rosy cicho schły
pomiędzy ich ustami

Viola Radmacher

o chłopaku, który od wódki nie stroni i o strugach łez

chłopak z tatuażem odświętnie ubrany
głowa pełna marzeń niebo pełne łez
idzie zamyślony drogą między bzami
czy on płacze nie wiem
może deszcz

dużo wina było wieczorów rumianych
uśmiechów czerwonych i ust rozszeptanych
gdy noc niespodzianie zmieniła się w ranek
nagle zauważył że w ramionach trzyma
nieznajomą

chłopak z tatuażem odświętnie ubrany
głowa pełna wrażeń niebo pełne burz
chmurne kłęby myśli nieznośnie splątane
dawne piękne słowa pokrył kurz

zaufaj mi zaufaj mi to tylko kilka miłych chwil
to tylko dwie lampki wina to tylko jedna dziewczyna
to tylko jeden mocny trunek tylko niewinny pocałunek
to tylko wrząca rzeka nic nie wartych słów

nie ufaj mi nie ufaj mi muszę już biec muszę już iść
to tylko niewinne spojrzenia to tylko skryte marzenia
o tylko jeden cichy szept to tylko jeden głośny krzyk
to tylko niepowstrzymane łzy

nie płacz już nie płacz już pokropię cię płatkami róż
wykąpię w porannej rosie pogładzę liściem po nosie
połaskoczę kłosem zboża wrzucę w sukience do morza
zatańczymy w blasku gwiazd znów oddasz mi cały swój świat
niewinna i wyśniona zaśniesz w moich ramionach
na sto miliardów lat

Viola Radmacher

Kosmiczne samoloty krążyły po niebie tej nocy.
A może to były motyle iskrzące w srebrnym pyle.
Gwieździste niebo nim skona wtuli się w silne ramiona,
a oddech w próżni drżący splecie myśli gorące.

Motyle spadały na ziemię, mur miasta malując cieniem.
A może to były samoloty błądzące w niebycie tej nocy.
Gwieździste zbladły mgnienia, rozmyły się senne marzenia.
A niebo deszczem tańczyło, a może tej nocy nie było, a może tej nocy nie było.

Gdy znowu ją zobaczy jak biegnie boso i płacze.
Spojrzenia w spojrzeniach spłoną, pogładzi jej włosy dłonią.
Wybuchnie wichrem i burzą, rzekę pragnienie znuży,
czy jego silne ramiona złapią ją zanim skona, złapią ją zanim skona.

Viola Radmacher

Mieszkała w klatce z betonu
Czasem płakała po kryjomu
Podobno miała krzywe nogi
I krzywo lepiła pierogi

Kupiła więc bilet i wyjechała
Mało mówiła, wciąż dużo płakała
Lecz szybko znalazła pocieszyciela
Co łzy jej chusteczką ocierał

Lecz gdy chusteczka skropiła mu ręce
Zostawił zdjęcia, zabrał serce
Widziano go z panną o prostych nogach
Co nie gustowała w pierogach

Nie płacz maleńka, nie płacz za domem
Jeszcze zostaniesz biznes woman
Jeszcze mężczyznę marzeń spotkasz
Lecz wcześniej…
Umyj okna

Myła naczynia, ścielił łóżka
Chłopcy wrzucali jej hajs do fartuszka
Lecz w końcu z dziewczyny
Pięknej jak kwiat
Pozostał cienisty
Człowieka wrak, człowieka wrak
człowieka wrak

Nie płacz maleńka, unikaj stresu,
Jeszcze zostaniesz kobietą sukcesu
Jeszcze zarobisz pieniądze duże
Lecz wcześniej…
Zetrzyj kurze

Kiedyś gdy w barze śniła do rana
Ściskając rękę pięknego pana
Myślała, że z nieba to znak
A on jej powiedział,
O tak:

Nie płacz maleńka, nie dzwoń do brata
Jeszcze zostaniesz królową wszechświata
Jeszcze zarobisz na dom z kredensem
Lecz wcześniej,
Zdejmij sukienkę

Sukienki nie zdjęła
Kurzu nie ściera
Okien nie myje
Już prawie nie pije
Na księcia z bajki nie czeka
Bo wcześniej,
Zupełnym przypadkiem

Zwykłego
Spotkała
Człowieka

Viola Radmacher

Chciałabym dla ciebie mieć
Kolorową sukienkę
Która by zmieniała mnie
W kolorową sukienkę
Chciałabym dla ciebie mieć
Usta malinowe
Które by szeptały ci
Love, love

Chciałabym dla ciebie mieć
Karminowe falbanki
I rzęsy jak firanki
U najgorętszej kochanki
Chciałabym dla ciebie mieć
Usta malinowe
Które by szeptały ci
Love, love, love

Ale niestety jestem tylko
Nieco nieśmiałą grzeczną dziewczynką
Inną niż wszystkie panie
Co dbają o modne ubranie
Ale niestety jestem tylko
Nieco nieśmiałą grzeczną dziewczynką
Gdy jest mi smutno piję winko
A potem piszę piosenkę
A potem piszę piosenkę
A potem piszę piosenkę
A potem piszę:

Chciała bym dla ciebie grać
Na akordeonie
Chciała bym ci w eter słać
Przebój na milion odsłonięć
Chciałabym dla ciebie mieć
Usta malinowe
Które by szeptały ci:
Love, love

Chciałabym dla ciebie mieć
Karminowe falbanki
I rzęsy jak firanki
U najgorętszej kochanki
Chciałabym dla ciebie mieć
Usta malinowe
Które by szeptały ci
Love, love, love

Ale niestety jestem tylko
Nieco nieśmiałą grzeczną dziewczynką
Inną niż wszystkie panie
Co dbają o twoje dobre mniemanie
Ale niestety jestem tylko
Nieco nieśmiałą grzeczną dziewczynką
Co bardziej namiętnie niż inne panie
Przypala moje śniadanie
Przypala moje śniadanie
Przypala moje śniadanie
Przypala moje śniadanie
Przypala!

Ale niestety jestem tylko
Nieco nieśmiałą grzeczną dziewczynką
Gdy jest mi smutno piję winko
A potem piszę piosenkę
A potem piszę piosenkę
A potem piszę piosenkę
A potem piszę:

Chciałabym dla ciebie być
Chciałabym o tobie śnić
Chciałabym dla ciebie być
Chciałabym
Dla ciebie żyć

o strachu przed wojną, przed tym co nieznane i przed utratą czegoś bardzo bliskiego

pędzą goście nieproszeni
we łzach tańczą nagie miecze
strumień burzy się i pieni
a w ogrodzie więdnie kwiecie

nie bój się syneczku nie bój
schowam cię głęboko w lesie
w czarne gęste sploty nocy
wiatr otuchę ci przyniesie

a gdy ogień walki zgaśnie
pobiegniemy razem w pole
taniec wśród pachnących kłosów
wynagrodzi nam niedolę

wynagrodzi nam niedolę

Viola Radmacher

o matce, która oczekuje, że jej córka będzie inna niż ona i córce, która chciałaby być inna niż jej matka

wracasz nad ranem z pustką w głowie
twe usta już nie są tak karmazynowe
jak wczoraj gdy trzaskałaś drzwiami
wychodząc z uroczym panem
z tatuażami

wyblakły makijaż sukienka pomięta
rzęsy wyblakłe nie wszystko pamięta

a może to jakaś inna dziewczyna
za którą unosi się zapach
dużej ilości wina
(moja wina moja wina)

nie spałam całą noc pobędę tu przy tobie
nie spałam całą noc pobędę tu sobie
nie spałam całą noc pobędę tu przy tobie
kiedy się obudzisz opowiesz mi może

czy ja to ja czy ty jesteś moja
czy ty to ty czy ja jestem twoja
czy ja to ty czy ty jesteś moja
czy ty to ja czy ja jestem twoja
czy ja to ty czy ty jesteś moja
czy ty to ja

ja zawsze będę twoja

czy ty to ta sama miła dziewczyna
którą głaskałam gdy śniła
o kolorowych motylach

Viola Radmacher

Przyszło to na świat wątłe i słabe
Oczka mrużyło od strugi łez
Duszo błądząca gdzieś między światy
Idź skąd żeś przyszła lub w ciało wleź

Duszyczka chyżo w ciało wskoczyła
Chłopca co niezbyt zdał się pojętny
Nogami wierzga nieznana siła
A oczy patrzą na świat przejęte

A w borze coś gra och jakże pięknie
W bukach we trawach, w płocie pękniętym
W żabach na łące w bąkach brzęczących
Igrają z wiatrem przepiękne dźwięku

Na bosych nogach w portkach przykrótkich
Spogląda w ciemność chłopiec maleńki
A wicher szepce idź Janku dotknij
A skrzypki grają fałszywe dźwięku

A potem rózgą i wte i wewte
Śwista go cham o cielęcej gębie
Chłopiec ostatnią nuci piosenkę
Matulu on już psocił nie będzie

Niedługo kwilił dusza przejęta
Wiruje z wiatrem ponad podwórkiem
W dłoni ściskając małe skrzypeczki
Skacze chłopczyna
Z chmurki na chmurkę

Viola Radmacher

Ledwie uformowana,
niezbyt stabilna, stała
W obłokach międzygwiezdnych
stygnąc, tłumiła łzy
W sercu lodowych pustyń gdzieś na wszechkrańcach ciała
Wzburzona dźwiękiem cisza
bombardowała sny

Rozbłysk na czarnym słońcu słońc
płonący jak wspomnienia
Przywołał myśl zmęczoną,
utulił ją do snu.
I błądził motyl w blasku gwiazd, niknął w przepastnych cieniach
Bo kreśląc horyzont snów
zbyt wielu użył słów.

Ultrapradźwięki starych prawd,
i niewybrzmiałych spojrzeń czar,
Ginęły za granicą
bezkresnych zimnych wód.
Gdy fala rozpędzona uniknie uderzenia
Sen o lodowych cichych dniach
przywoła smak jej ust.

Viola Radmacher

Rośnie we mnie z nasionka
Zielona wonna łąka
Wyjrzał kwiat
Spode mchu

Nie bój się
Jestem tu

Wznosi pąki do słonka
Zielona wonna łąka
W rosie mgieł
W splotach mchu

Nie bój się
Będę tu

Viola Radmacher

Stała samotnie otulona nocą
Wpatrzona w blask płonących gwiazd
Boso z rzęsami skropionymi rosą
Czekała aż skończy się świat

Tak bardzo się bała, tak bardzo się bała
Bo wszechświat taki ogromny
A ona taka mała

Myśl popłynęła kamienistą drogą
I wpadła prosto w jego ramiona
Co robisz, mężczyźni płakać nie mogą
Przecież to zabronione

za-bro-nio-ne
za-bro-nio-ne
za-bro-nio-ne

Łzy wirowały jak deszcz meteorów
Odłamki skał z odległej planety
I stali boso na dnie słonej rzeki
Na krańcach tej samej orbity

W deszczu meteorów
Iskry magnetyczne
Myśli kosmiczne
Kwitną wieczorną porą

Płacz kochany, płacz kochany
Twój płacz ukoi moje wszystkie rany
Płacz kochany, płacz mój kochany
Twój płacz ukoi moje wszystkie rany x2
I znowu będziemy tańczyć
I znowu będziemy śnić
Płacz ukoi moje wszystkie rany
Zanim rozkwitnie świt

Chwila pachniała płatkami jaśminu
Białego jak jej sukienki falbany
Jak głaz niewybuchły trwałeś w milczeniu
Obcy lecz jakoś dziwnie kochany

I już się nie bała i już się nie bała
Bo wszechświat taki mały
A ona taka wspaniała

Nie płacz kochany, nie płacz już kochany
Czas ukoi Twoje wszystkie rany
Nie płacz kochany nie płacz już kochany
Czas ukoi Twoje wszystkie rany

I znowu będziemy tańczyć
I znowu będziemy śnić
Czas ukoi twoje wszystkie rany
Zanim rozkwitnie świt

Viola Radmacher

inspirowany trzynastym sonetem Michała Anioła

Postać wykuta z głazu patrzyła na mnie i grała
Igrała moją myślą, wabiła moje spojrzenie
Mała dziewczynka w słońcu tańczyła, głośno się śmiała
Smukła kobieta w deszczu zadrżała niepostrzeżenie

Postać wykuta z głazu wciąż patrząc zawodziła
Jak wiatr pod strzechą zawodzi, jak szlocha ogień pustosząc
Dusza wykuta w głazie nad łąki uchodziła
A twarz otarta płótnem patrzyła oczu nie wznosząc

Rzeźbiąc uczucia w ciałach rzeźbiarz o ludziach nie myślał
Co chcieli tak bardzo się dotknąć, a dotknąć się nie śmieli

Odłożył dłuto i znikną, a nocą sen jasny wyśnił
O ludziach co chcąc się nie kochać, nie kochać się nie umieli

Viola Radmacher

o super-bałwanku który ratuje świat a potem zmienia się w kałużę

wiruje pośród gwiazd czas co przeminął
a w dole ludzie śpią pod lodu peleryną
za rękę trzymam strach w mej drżącej dłoni
tańczymy pośród gwiazd nikt nas już nie dogoni
nikt nam nie wierzy już nikt nam nie bije braw
tańczymy pośród burz

ja i strach

tańczymy ja i ty i wszystkie nasze lęki
nie podziękuję ci nie pocałuję ręki
nie będę tulić cię nie będę cię lubiła
nadzieję dałeś mi zabrałeś siłę

tak długo spadam w dół w otchłanie sennych mórz
i tuż przy szarym dnie spotykam cię
kurczowo trzymasz rękę mą w twej silnej dłoni
obijam się o dno a deszcz o fale dzwoni

odbijam się od dna

tańczymy ja i ty a czas sekundy trwoni
nie podziękuję ci nie podam nawet dłoni
nie będę lubić cię nie będę cię tuliła
nadzieja niech się tli niech da mi siłę

wiruje pośród gwiazd czas co przeminął
a w dole ludzie śpią

a życia łodzie płyną

Viola Radmacher

Antycyklony, czerwone karły gazowe olbrzymy kręcą się, błądzą.

Maleńka iskierka, blado-nikłe mgnienie
zbłądziła w kosmosie, drżąc w gwieździstym pyle.
Za rogiem księżyca, w marsjańskim popiele,
W otchłaniach ciemności, niosły ją motyle.

Wzniosły ją na skrzydłach w obszar ciał niebieskich
Z nagich fal dźwiękowych, w stan kosmicznej próżni.
Hipermagnetyczny, wrzący wiatr słoneczny
Porywał jej myśli w niebyt czarnej pustki.

Motyle w kosmosie krążyły namiętnie
Choć sny rozognione stroniły od drżenia.
I stała się iskra w kosmicznej przestrzeni
Nuklearną bombą masowego tchnienia.

Kosmiczne pyły wymarłych gwiazd kręcą się, błądzą między nami.

Viola Radmacher

Utul mnie
Spojrzeniem
Subtelnym
I dzikim

Boginią się stanę
Lub nikim

Szeptaj mi
Słowa
Nieziemska
Zjawiskowa

Albo zamilknij
Na zawsze

Jak skrzydło motyla
Zadrżę i zgasnę
Zadrżę i zgasnę
Zadrżę i zgasnę

Viola Radmacher

o drobnej blondynce, która w chaosie czarnego jak smoła wszechświata, w towarzystwie pustej butelki po wódce, przeciwstawia się zapisanemu w gwiazdach przeznaczeniu

ledwo na nogach się toczy
laleczka z porcelany
potem na fajkę skoczy
wódki wypije łyk
smutne przeciera oczy
nie chce tak dłużej żyć
jeśli znów ze mną zatańczysz
przysięgam przestanę pić

nad ranem z hotelu wyszedł
malutki żołnierzyk z cyny
cichutko zagwizdał ‘michelle ma belle’
do okna niedbale kiwnął
deszcz smutno o szybę dzwoni
czekam już trzecią noc
jeśli nie pójdziesz dziś do niej
przysięgam przestanę kląć

laleczka nerwowo szlocha
serce rytm smutny wybija
cóż jeśli on jej nie kochał
cóż gdy nie była jedyna
serce przecież nie sługa
wódki nalejcie mi znów
żołnierzyk z cynowej łodzi
z twarzy wyciera róż

Radůza (Vojáček z cínové lodi)
tłumaczenie: Viola Radmacher